آخرین مطالب
امکانات وب
باخشی و عاشیق: ترکان خراسان به کسانی که دوتار می نوازند بَاخشی می گویند. در آزربایجان به بَاخشی ها عاشیق /آشیق/ می گویند. البته در خراسان از کلمه ی عاشیق /آشیق/ هم استفاده می شود و دوتاری که عاشیق / آشیق/ ها می نوازند را “قوپوز” می گویند.
بخشی ها و آشیق ها باید همراه نواختن دوتار داستان گوی ماهری باشند که هنگامی که داستان را با نواختن دوتار بازگو می کنند دارای مهارت خاصی باشند که شنونده آن داستان را در جلوی چشمانش ترسیم کند. تمام داستان ها و اشعار بخشی ها کاملا رئال و واقعی است و در اشعار آنها، اصالت، امانت،رفاقت، جسارت، مردانگی،شان و شرف، عشق و محبت، به شکل بدیعی و واقعی ترسیم می گردد.
ترکان خراسان دارای دو ساز محلی هستند که عبارت اند از: ساز دوتار، ساز قوشمه.
اسم “تار” تورکی است شانه زدن در ترکی می شود {تاراق} و فعل شانه زدن می شود {تاراماق}، که امروزه داراق می نامند، یکی از مشخصات آلت موسیقی تار موازات سیم های موجود در رویش است.
اگر به باور مردمی مراجعه کنیم می بینیم که آن ها:{ تار را یک واژه ی تورکی-ترکمنی می دانند که اگر در آن دقت کنیم کلمه تار ترکیبی از کلمه توت و تار است.در واقع دوتار از چوب درخت توت درست می شود و درگذشته به آن تاری که از نخ ابریشم ساخته شده وصل می شده.
موسیقی که همراه با نواختن دوتار می خوانند از نگاه کلی “موسیقی مقامی” می گویند.
حالا چند اصطلاح را از موسیقی مقامی را برایتان توضیح میدهم :
الف)قیترمه: موقع تمام کردن کلام میاید.
ب)باش مقامی:مقامی آرام بخش و بسیار درونی و قطعه ای بی کلام است بخشی ها در هر مراسمی که حضور می یاقتند،در ابتدا همه مقام ها می‌نواختند.
ج)چره گیرماق:یعنی چیره شدن، مقابله کردن، رویارویی و مبارزه کردن بخشی ها با یکدیگر جهت ابراز برتری در مجالس موسیقی و دوتار می باشد.
د)یئرلمه:اشعاری که بعنوان متن آهنگ باخشی های خراسان می خوانند.
منبع: بخشی از متن، باخشی ها و گونه های ادبیات آنها، تالیف اسماعیل سالاریان، چاپ انتشارات تک درخت تهران سال 1397
ثبت جهانی سیمرغ پرنده افسانه ای تورکان آزربایجان...برچسب : نویسنده : salariyan بازدید : 50