مراسم باران خواهی

" چمچمه خالا" از جمله آیین هایی بوده که هنگام تشنگی زمین و کم آب شدن چشمه ها و رودخانه ها در این شهر بر پا می داشتند.

کودکانی پاک و معصوم که درخشش آفتاب و هوای تفتیده ی اواخر بهار تشنه شان کرده بود و نگرانی از نباریدن باران, را در چهره ی پدران و مادران خود می دیدند که چشم بر آسمان گُر گرفته از تابش خورشید دوخته بودند.

اندکی بعد، با در دست گرفتن چوبی که آن را با پوشاندن کهنه لباس هایی به شکل مترسک در آورده بودند، از کوچه ای به محله ای رفته و با آوای دل انگیزشان این عبارت ترکی را به زبان می آوردند:

چُمچُمَه خَلِی نَمِه ایستیَنگ؟
(خاله چمچمه چه می خواهی,؟)

الله دَن یاقِش ایستیَم
(از خدا باران می خواهم)

اَلِم خَمیر دَه قال دِه
(دستم در خمیر ماند)

بیرجَه قاشِق سو ایستیَم
(اندازه ی قاشق آب می خواهم)